ΟΙ ΑΡΒΑΝΙΤΕΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ
Του Ιωάννη Θεοδωρόπουλου. Κόρινθος
Οι Αλβανοί είναι απόγονοι των αρχαίων Ιλλυριών, που κατοικούσαν βορείως της Ηπείρου. Όπως οι Έλληνες έτσι και οι Αλβανοί είναι οι μόνοι αυτόχθονες λαοί της περιοχής. Είναι μοναδικός θα έλεγα συγγενής λαός προς τους Έλληνες. Όλοι οι άλλοι λαοί (Βούλγαροι, Σέρβοι, Τούρκοι, Σλάβοι,) είναι ξενόφερτοι.
Το όνομά τους Ιλλυριοί, το οφείλουν στον επώνυμο ήρωα τους Ιλλυριό που ήταν γιός του Κάδμου ιδρυτού της Θήβας. Τον 7ον αι. π.χ. οι Έλληνες ίδρυσαν στις Ιλλυρικές ακτές πόλεις-εμπορικούς σταθμούς, την Επίδαμνο, την Απολλωνία κ.α.
Στη σημερινή Αλβανική γλώσσα το 80ο/ο των λέξεων έχουν ρίζα καθαρά Ιλλυρική, και γι’ αυτό παρουσιάζουν τεράστια ομοιότητα με τις αρχαίες Ελληνικές λέξεις, ιδίως της πρωτοελληνικής, (Ομηρικής). Ειδικά η Αρβανίτικη που είναι καθαρά αρχαιοπρεπής.
Η αθρόα μετακίνηση Αλβανών εποίκων, κυρίως νομάδων, προς τις περιοχές της Ηπείρου, της Μακεδονίας, και της Θεσσαλίας, εικάζεται ότι άρχισε επί αυτοκρατορίας Βασιλείου Β΄ του Βουλγαροκτόνου (985-1025), και με αφετηρία την περιοχή μεταξύ του Αώου ποταμού και της πόλης Άρβανο ( εξ’ ου και Αρβανίτες ) της Ν. Αλβανίας.
Μετά την κατάλυση της Βυζαντινής αυτοκρατορίας το 1204 από τους σταυροφόρους, δημιουργήθηκε το Δεσποτάτο της Ηπείρου με επικεφαλής την δυναστεία των Αγγέλων, οι οποίοι χρησιμοποίησαν για στρατό, μισθοφόρους Αλβανούς. Μετά την διάλυση του Δεσποτάτου οι Αλβανοί μισθοφόροι με αρχηγούς τον Κάρολο Τόπια, τον Πέτρο Μπούα, και τον Λιόσα, πήραν την εξουσία, περί το 1340. Τρία νέα κρατίδια έγινε το Δεσποτάτο. Του Τόπια, που περιλάμβανε την Αλβανία μέχρι τα Γιάννενα, του Λιόσα που περιλάμβανε την Άρτα, και την γύρω περιοχή, και του Πέτρου Μπούα με την Αιτωλοακαρνανία και πρωτεύουσα το Αγγελόκαστρο.
Αξιοσημείωτο είναι ότι οι παραπάνω αρχηγοί, και ο Σκεντέρμπεης, αργότερα, ισχυρίζονταν ότι είναι απόγονοι των αρχαίων Ελλήνων, και συγκεκριμένα του Πύρρου του βασιλιά της Ηπείρου.
Οι αποκλειστικά Ελληνικές επιγραφές, και νομίσματα που σώζονται σήμερα σε όλους τους αρχαιολογικούς χώρους της νοτίου Αλβανίας ενισχύουν τον ισχυρισμό τους.
Πάντως το Βασίλειο του Πύρρου κάλυπτε την νότιο Αλβανία και επόμενο ήταν να συνυπάρχουν Αλβανοί, Έλληνες, αλλά και Αλβανόφωνοι κάτοικοι με Ελληνική συνείδηση. Μελετώντας περιγραφές των αρχαίων γεωγράφων ( Στράβωνας, Πλίνιος, Κλαύδιος κ.α. ) διαπιστώνουμε δύο κύριες εθνολογικές διαφορές των Αλβανών, τους Γκέκηδες και τους Τόσκηδες. Διαφέρουν δε τόσο πολύ ώστε τελικά να χαρακτηρίζονται
Οι μεν πρώτοι Ιλλυριοί, οι δε Τόσκηδες σαν Αλβανόφωνοι Έλληνες.
Αυτούς τους Αλβανόφωνους με Ελληνική συνείδηση θεωρώ ότι είναι οι πρόγονοι των Αρβανιτών, που μετοίκισαν στην Ελλάδα, τουλάχιστον η πλειοψηφία. Άλλωστε οι εποικίσεις δεν είχαν την μορφή επιδρομής αλλά ήσαν ειρηνικές, διότι έγιναν με την συμφωνία και επίβλεψη των Δεσποτών της Πελοποννήσου.
Στην διάρκεια της μακρόχρονης δεσποτείας του Μανουήλ Καντακουζηνού (1349-1380)
το Ελληνικό κράτος (Δεσποτάτο) της Πελοποννήσου, του οποίου ο πληθυσμός είχε αραιώσει ανησυχητικά, ( πιθανόν από κάποιο λοιμώδη νόσημα, -πνευμονική πανώλης - αλλά και την προηγηθείσα γενοκτονία των Ελλήνων από τον Αλάριχο, το 396 ) τούτος ενθάρρυνε τον εποικισμό από Αρβανίτες νομάδες, με αποτέλεσμα την πύκνωση του πληθυσμού την αναζωογόνηση του με νέο αίμα, καθώς και την καλλιέργεια της γης. Το μεγαλύτερο μέρος των Αρβανιτών εποίκων εδέχθη η Κορινθία και η Αργολίδα.
Επί δεσποτείας Θεόδωρου Παλαιολόγου το 1392, βλέποντας τον επερχόμενο Τουρκικό κίνδυνο εγκατέστησε και αυτός άλλους 10.000 Αρβανίτες στην Πελοπόννησο
με την παραχώρηση στρατιωτοπίων. ( Άλλωστε η μπέσα και η ανδρεία που τους διέκρινε τους έκανε περιζήτητους ως μισθοφόρους )
Ο Πέτρος Μπούα, εγγονός του πρώτου Μπούα, με σώμα Αρβανιτών το 1454 εγκαθίσταται στην Πελοπόννησο ως μισθοφόρος των Παλαιολόγων με στρατιωτόπια. (δηλ. παραχώρηση γης έναντι στρατιωτικών υπηρεσιών) . Αργότερα οι Παλαιολόγοι αθέτησαν την συμφωνία με τους Αρβανίτες και τους επέβαλαν φόρους, τότε αυτοί εξεγέρθηκαν και οι Παλαιολόγοι ζήτησαν την βοήθεια των Τούρκων. Οι Τούρκοι αφού νίκησαν τους Αρβανίτες προσάρτησαν οριστικά την Πελοπόννησο.
Από το Δουκάτο των Αθηνών, το οποίο περιλάμβανε την Αττική και την Βοιωτία και ήταν υπό την κατοχή των Λατίνων της Φλωρεντίας, χρησιμοποιήθηκαν Αρβανίτες μισθοφόροι το 1385. Έκτοτε ακολούθησε αθρόα εισροή αρβανιτών πάνω από 10.000 και εποίκισαν την Αττική και την Βοιωτία. Οι ονομασίες Σπάτα, Λιόπεσι, Λιόσια προέρχονται από τα ονόματα των ισχυρών αρχηγών τους. Αργότερα μερικοί εξ’ αυτών μετοίκισαν στην Εύβοια.
Αν τώρα εξετάσουμε π.χ. τον οίκο του Μερκούρη Μπούα, τούτος ομολογεί ότι είναι απευθείας απόγονος του βασιλιά Πύρου, αλλά και οι μετέπειτα Νικόλαος, και Πέτρος, Μπούα, που εξουσίασαν την Αιτωλοακαρνανία με έδρα το Αγγελόκαστρο, εκτός από τα Ελληνικά ονόματα τους, και η σημαία τους ήταν κίτρινη με ένα σταυρό και δύο αστέρια, δηλαδή Χριστιανοί στο θρήσκευμα. Ενώ οι Αλβανοί που στρατολόγησαν οι Τούρκοι το 1821 εναντίον των Ελλήνων είχαν δύο σημαντικές διαφορές με τους Έλληνες Αρβανίτες, πρώτον δεν είχαν Ελληνική συνείδηση, και δεύτερον ήσαν Μουσουλμάνοι στο θρήσκευμα.
Όσοι Αρβανίτες εγκαταστάθηκαν σε μέρη όπου κατοικούσαν Έλληνες αφομοιώθηκαν, και μόνο ελάχιστες λέξεις, και τοπωνύμια απέμειναν. Όσοι ίδρυσαν δικούς τους οικισμούς, διατήρησαν την γλώσσα και τα έθιμα τους. Όμως από τότε και στο εξής η μοίρα και οι αγώνες για επιβίωση και ελευθερία, Ελλήνων και Αρβανιτών, ήταν κοινοί. Αυτό φάνηκε ξεκάθαρα, μετά την κατάκτηση της Ελλάδος από τους Τούρκους.
Σε σύντομο σχετικά χρονικό διάστημα φανέρωσαν την Ελληνική τους συνείδηση, (Διότι φαίνεται ότι πάντα πίστευαν μέσα τους, ότι είναι απόγονοι των Ελλήνων της Ηπείρου και του βασιλιά της Πύρρου) Η δε συμμετοχή τους στον αγώνα του 1821 ήταν άκρως θετική. Δεν είναι τυχαίο ότι πολλοί αγωνιστές του 1821 είχαν Αρβανίτικες ρίζες.
Μετά την Τουρκική κατοχή βλέπουμε Αρβανίτικες οικογένειες από την Αττική την Πελοπόννησο, την Ήπειρο και την νότια Αλβανία, να μετοικούν περί το 1571 και μετά στα νησιά, Ύδρα, Σπέτσες, Σαλαμίνα, Πόρο, Κύθνο, Ίο, Σάμο, Άνδρο. Εκεί η ανάγκη να επιβιώσουν μετέπλασε τους ρωμαλέους άλλοτε ορεσίβιους σε τολμηρούς θαλασσοπόρους, μακρινούς προγόνους των ναυμάχων του 1821.
Διαφέρουν τόσο πολύ λοιπόν οί Βόρειοι Αλβανοί από τούς Νότιους,όσο ας πούμε οί Πελοποννήσιοι καί Στερεοελλαδίτες από τούς Κρητικούς καί από τούς υπόλοιπους νησιώτες,τούς Θρακιώτες καί πάει λέγοντας...Πού σε τελική ανάλυση,οί Γκέκηδες με τούς Τόσκηδες έχουν πολλά περισσότερα κοινά πράγματα μεταξύ τους από το δεύτερο παράδειγμα πού αναφέραμε.
Ο λόγος λοιπόν πού ταυτίζουμε περισσότερο τούς Τόσκηδες με τούς Έλληνες,είναι κυρίως ψυχολογικός,αν δεν είναι εκ τού πονηρού:Να μην ξεφεύγουμε γεωγραφικά από τον ζωτικό χώρο γιά εμάς,της Β.Ηπείρου.Αυτός είναι ο κύριος λόγος.
Γιατί αν κανείς αποφασίσει να ασχοληθεί σοβαρά γιά τις περίφημες διαφορές βορείων καί νοτίων Αλβανών,θα διαπιστώσει πως αυτές περιορίζονται στα πλαίσια τού πλούτου των εκφάνσεων τού ίδιου λαού.
Καί το Άρβανον,δεν προσδιορίζεται στον χώρο της σημερινής Ν.Αλβανίας(http://ellines-albanoi.blogspot.com/2009/10/blog-post_1661.html«Η αρχική τους κοιτίδα, με την ονομασία Άρβανον, (επίσης απαντάται και ως Άλβανον, Άρβανα, Αλβανία, Αλβανιτία, Ιλλυρία) εντοπίζεται στην ευρύτερη περιοχή της κεντρικής και βόρειας Αλβανίας, η οποία το 13ο αιώνα εκτεινόταν στο ορεινό συγκρότημα από τα περίχωρα της λίμνης Αχρίδας μέχρι το Δυρράχιο και το φρούριο της Κρόιας (Kruje)[8]»)αλλά στην κεντρική καί Β.Αλβανία.Χωρίς να ξεχνάμε φυσικά τα πιό βόρεια εδάφη πού χάθηκαν γιά πάντα
από τις σλαυικές επιδρομές καί εγκαταστάσεις καί μετά( βλέπε Κόσσοβο αλλά καί βορειότερες περιοχές καί αλβανικούς πληθυσμούς μέχρι σήμερα στην Ν.Σερβία καί Μαυροβούνιο).
Βλέπε:http://ellines-albanoi.blogspot.com/2009/07/1_11.html,
http://ellines-albanoi.blogspot.com/2009/07/2_12.html
http://nepirusonline.blogspot.com/2010/10/blog-post_8362.html
Του Ιωάννη Θεοδωρόπουλου. Κόρινθος
Οι Αλβανοί είναι απόγονοι των αρχαίων Ιλλυριών, που κατοικούσαν βορείως της Ηπείρου. Όπως οι Έλληνες έτσι και οι Αλβανοί είναι οι μόνοι αυτόχθονες λαοί της περιοχής. Είναι μοναδικός θα έλεγα συγγενής λαός προς τους Έλληνες. Όλοι οι άλλοι λαοί (Βούλγαροι, Σέρβοι, Τούρκοι, Σλάβοι,) είναι ξενόφερτοι.
Το όνομά τους Ιλλυριοί, το οφείλουν στον επώνυμο ήρωα τους Ιλλυριό που ήταν γιός του Κάδμου ιδρυτού της Θήβας. Τον 7ον αι. π.χ. οι Έλληνες ίδρυσαν στις Ιλλυρικές ακτές πόλεις-εμπορικούς σταθμούς, την Επίδαμνο, την Απολλωνία κ.α.
Στη σημερινή Αλβανική γλώσσα το 80ο/ο των λέξεων έχουν ρίζα καθαρά Ιλλυρική, και γι’ αυτό παρουσιάζουν τεράστια ομοιότητα με τις αρχαίες Ελληνικές λέξεις, ιδίως της πρωτοελληνικής, (Ομηρικής). Ειδικά η Αρβανίτικη που είναι καθαρά αρχαιοπρεπής.
Η αθρόα μετακίνηση Αλβανών εποίκων, κυρίως νομάδων, προς τις περιοχές της Ηπείρου, της Μακεδονίας, και της Θεσσαλίας, εικάζεται ότι άρχισε επί αυτοκρατορίας Βασιλείου Β΄ του Βουλγαροκτόνου (985-1025), και με αφετηρία την περιοχή μεταξύ του Αώου ποταμού και της πόλης Άρβανο ( εξ’ ου και Αρβανίτες ) της Ν. Αλβανίας.
Μετά την κατάλυση της Βυζαντινής αυτοκρατορίας το 1204 από τους σταυροφόρους, δημιουργήθηκε το Δεσποτάτο της Ηπείρου με επικεφαλής την δυναστεία των Αγγέλων, οι οποίοι χρησιμοποίησαν για στρατό, μισθοφόρους Αλβανούς. Μετά την διάλυση του Δεσποτάτου οι Αλβανοί μισθοφόροι με αρχηγούς τον Κάρολο Τόπια, τον Πέτρο Μπούα, και τον Λιόσα, πήραν την εξουσία, περί το 1340. Τρία νέα κρατίδια έγινε το Δεσποτάτο. Του Τόπια, που περιλάμβανε την Αλβανία μέχρι τα Γιάννενα, του Λιόσα που περιλάμβανε την Άρτα, και την γύρω περιοχή, και του Πέτρου Μπούα με την Αιτωλοακαρνανία και πρωτεύουσα το Αγγελόκαστρο.
Αξιοσημείωτο είναι ότι οι παραπάνω αρχηγοί, και ο Σκεντέρμπεης, αργότερα, ισχυρίζονταν ότι είναι απόγονοι των αρχαίων Ελλήνων, και συγκεκριμένα του Πύρρου του βασιλιά της Ηπείρου.
Οι αποκλειστικά Ελληνικές επιγραφές, και νομίσματα που σώζονται σήμερα σε όλους τους αρχαιολογικούς χώρους της νοτίου Αλβανίας ενισχύουν τον ισχυρισμό τους.
Πάντως το Βασίλειο του Πύρρου κάλυπτε την νότιο Αλβανία και επόμενο ήταν να συνυπάρχουν Αλβανοί, Έλληνες, αλλά και Αλβανόφωνοι κάτοικοι με Ελληνική συνείδηση. Μελετώντας περιγραφές των αρχαίων γεωγράφων ( Στράβωνας, Πλίνιος, Κλαύδιος κ.α. ) διαπιστώνουμε δύο κύριες εθνολογικές διαφορές των Αλβανών, τους Γκέκηδες και τους Τόσκηδες. Διαφέρουν δε τόσο πολύ ώστε τελικά να χαρακτηρίζονται
Οι μεν πρώτοι Ιλλυριοί, οι δε Τόσκηδες σαν Αλβανόφωνοι Έλληνες.
Αυτούς τους Αλβανόφωνους με Ελληνική συνείδηση θεωρώ ότι είναι οι πρόγονοι των Αρβανιτών, που μετοίκισαν στην Ελλάδα, τουλάχιστον η πλειοψηφία. Άλλωστε οι εποικίσεις δεν είχαν την μορφή επιδρομής αλλά ήσαν ειρηνικές, διότι έγιναν με την συμφωνία και επίβλεψη των Δεσποτών της Πελοποννήσου.
Στην διάρκεια της μακρόχρονης δεσποτείας του Μανουήλ Καντακουζηνού (1349-1380)
το Ελληνικό κράτος (Δεσποτάτο) της Πελοποννήσου, του οποίου ο πληθυσμός είχε αραιώσει ανησυχητικά, ( πιθανόν από κάποιο λοιμώδη νόσημα, -πνευμονική πανώλης - αλλά και την προηγηθείσα γενοκτονία των Ελλήνων από τον Αλάριχο, το 396 ) τούτος ενθάρρυνε τον εποικισμό από Αρβανίτες νομάδες, με αποτέλεσμα την πύκνωση του πληθυσμού την αναζωογόνηση του με νέο αίμα, καθώς και την καλλιέργεια της γης. Το μεγαλύτερο μέρος των Αρβανιτών εποίκων εδέχθη η Κορινθία και η Αργολίδα.
Επί δεσποτείας Θεόδωρου Παλαιολόγου το 1392, βλέποντας τον επερχόμενο Τουρκικό κίνδυνο εγκατέστησε και αυτός άλλους 10.000 Αρβανίτες στην Πελοπόννησο
με την παραχώρηση στρατιωτοπίων. ( Άλλωστε η μπέσα και η ανδρεία που τους διέκρινε τους έκανε περιζήτητους ως μισθοφόρους )
Ο Πέτρος Μπούα, εγγονός του πρώτου Μπούα, με σώμα Αρβανιτών το 1454 εγκαθίσταται στην Πελοπόννησο ως μισθοφόρος των Παλαιολόγων με στρατιωτόπια. (δηλ. παραχώρηση γης έναντι στρατιωτικών υπηρεσιών) . Αργότερα οι Παλαιολόγοι αθέτησαν την συμφωνία με τους Αρβανίτες και τους επέβαλαν φόρους, τότε αυτοί εξεγέρθηκαν και οι Παλαιολόγοι ζήτησαν την βοήθεια των Τούρκων. Οι Τούρκοι αφού νίκησαν τους Αρβανίτες προσάρτησαν οριστικά την Πελοπόννησο.
Από το Δουκάτο των Αθηνών, το οποίο περιλάμβανε την Αττική και την Βοιωτία και ήταν υπό την κατοχή των Λατίνων της Φλωρεντίας, χρησιμοποιήθηκαν Αρβανίτες μισθοφόροι το 1385. Έκτοτε ακολούθησε αθρόα εισροή αρβανιτών πάνω από 10.000 και εποίκισαν την Αττική και την Βοιωτία. Οι ονομασίες Σπάτα, Λιόπεσι, Λιόσια προέρχονται από τα ονόματα των ισχυρών αρχηγών τους. Αργότερα μερικοί εξ’ αυτών μετοίκισαν στην Εύβοια.
Αν τώρα εξετάσουμε π.χ. τον οίκο του Μερκούρη Μπούα, τούτος ομολογεί ότι είναι απευθείας απόγονος του βασιλιά Πύρου, αλλά και οι μετέπειτα Νικόλαος, και Πέτρος, Μπούα, που εξουσίασαν την Αιτωλοακαρνανία με έδρα το Αγγελόκαστρο, εκτός από τα Ελληνικά ονόματα τους, και η σημαία τους ήταν κίτρινη με ένα σταυρό και δύο αστέρια, δηλαδή Χριστιανοί στο θρήσκευμα. Ενώ οι Αλβανοί που στρατολόγησαν οι Τούρκοι το 1821 εναντίον των Ελλήνων είχαν δύο σημαντικές διαφορές με τους Έλληνες Αρβανίτες, πρώτον δεν είχαν Ελληνική συνείδηση, και δεύτερον ήσαν Μουσουλμάνοι στο θρήσκευμα.
Όσοι Αρβανίτες εγκαταστάθηκαν σε μέρη όπου κατοικούσαν Έλληνες αφομοιώθηκαν, και μόνο ελάχιστες λέξεις, και τοπωνύμια απέμειναν. Όσοι ίδρυσαν δικούς τους οικισμούς, διατήρησαν την γλώσσα και τα έθιμα τους. Όμως από τότε και στο εξής η μοίρα και οι αγώνες για επιβίωση και ελευθερία, Ελλήνων και Αρβανιτών, ήταν κοινοί. Αυτό φάνηκε ξεκάθαρα, μετά την κατάκτηση της Ελλάδος από τους Τούρκους.
Σε σύντομο σχετικά χρονικό διάστημα φανέρωσαν την Ελληνική τους συνείδηση, (Διότι φαίνεται ότι πάντα πίστευαν μέσα τους, ότι είναι απόγονοι των Ελλήνων της Ηπείρου και του βασιλιά της Πύρρου) Η δε συμμετοχή τους στον αγώνα του 1821 ήταν άκρως θετική. Δεν είναι τυχαίο ότι πολλοί αγωνιστές του 1821 είχαν Αρβανίτικες ρίζες.
Μετά την Τουρκική κατοχή βλέπουμε Αρβανίτικες οικογένειες από την Αττική την Πελοπόννησο, την Ήπειρο και την νότια Αλβανία, να μετοικούν περί το 1571 και μετά στα νησιά, Ύδρα, Σπέτσες, Σαλαμίνα, Πόρο, Κύθνο, Ίο, Σάμο, Άνδρο. Εκεί η ανάγκη να επιβιώσουν μετέπλασε τους ρωμαλέους άλλοτε ορεσίβιους σε τολμηρούς θαλασσοπόρους, μακρινούς προγόνους των ναυμάχων του 1821.
Διαφέρουν τόσο πολύ λοιπόν οί Βόρειοι Αλβανοί από τούς Νότιους,όσο ας πούμε οί Πελοποννήσιοι καί Στερεοελλαδίτες από τούς Κρητικούς καί από τούς υπόλοιπους νησιώτες,τούς Θρακιώτες καί πάει λέγοντας...Πού σε τελική ανάλυση,οί Γκέκηδες με τούς Τόσκηδες έχουν πολλά περισσότερα κοινά πράγματα μεταξύ τους από το δεύτερο παράδειγμα πού αναφέραμε.
Ο λόγος λοιπόν πού ταυτίζουμε περισσότερο τούς Τόσκηδες με τούς Έλληνες,είναι κυρίως ψυχολογικός,αν δεν είναι εκ τού πονηρού:Να μην ξεφεύγουμε γεωγραφικά από τον ζωτικό χώρο γιά εμάς,της Β.Ηπείρου.Αυτός είναι ο κύριος λόγος.
Γιατί αν κανείς αποφασίσει να ασχοληθεί σοβαρά γιά τις περίφημες διαφορές βορείων καί νοτίων Αλβανών,θα διαπιστώσει πως αυτές περιορίζονται στα πλαίσια τού πλούτου των εκφάνσεων τού ίδιου λαού.
Καί το Άρβανον,δεν προσδιορίζεται στον χώρο της σημερινής Ν.Αλβανίας(http://ellines-albanoi.blogspot.com/2009/10/blog-post_1661.html«Η αρχική τους κοιτίδα, με την ονομασία Άρβανον, (επίσης απαντάται και ως Άλβανον, Άρβανα, Αλβανία, Αλβανιτία, Ιλλυρία) εντοπίζεται στην ευρύτερη περιοχή της κεντρικής και βόρειας Αλβανίας, η οποία το 13ο αιώνα εκτεινόταν στο ορεινό συγκρότημα από τα περίχωρα της λίμνης Αχρίδας μέχρι το Δυρράχιο και το φρούριο της Κρόιας (Kruje)[8]»)αλλά στην κεντρική καί Β.Αλβανία.Χωρίς να ξεχνάμε φυσικά τα πιό βόρεια εδάφη πού χάθηκαν γιά πάντα
από τις σλαυικές επιδρομές καί εγκαταστάσεις καί μετά( βλέπε Κόσσοβο αλλά καί βορειότερες περιοχές καί αλβανικούς πληθυσμούς μέχρι σήμερα στην Ν.Σερβία καί Μαυροβούνιο).
Βλέπε:http://ellines-albanoi.blogspot.com/2009/07/1_11.html,
http://ellines-albanoi.blogspot.com/2009/07/2_12.html
http://nepirusonline.blogspot.com/2010/10/blog-post_8362.html
